Prachtig weer, veel muziek, een beetje straattheater en fantastische voorstellingen. Er was veel dans in combinatie met acrobatiek. Doekje voor het bloeden en Alexander Vantournhout en zang van Sarah Jenneh en Blaudzun waren hoogtepunten. Er zijn altijd veel ouderen op Oerol, maar 25% was onder 35 jaar. In de totale bevolking is dat percentage 39%. Prinses Eloise heeft bij Opium op Oerol beloofd veel leeftijdsgenoten mee te nemen.

Helaas geen de voorstelling van Wabi Sabi op zaterdag kunnen zien. De vrijdag daarvoor hadden prinses Laurentien en dochter Eloise de voorstelling geroemd in Opium op Oerol bij Conald Maas. Een blessure van een van de hoofdrolspelers gooide voor ons roet in het eten. Gelukkig is de voorstelling nog te bewonderen op het Festival de Aa op 4, 5 en 6 juli in Schipborg. Dat geldt voor meerdere voorstellingen. Ik zou zeggen zoek in de buurt naar de mooie voorstellingen waar ik hieronder over schrijf. En volgend jaar naar Oerol komen! 

George Tobal en Het NUT met Doekje voor het bloeden

Doekje voor het bloeden is een muzikale tragikomische theatervoorstelling over dakloosheid, thuisloosheid, mensen in de schulden, de schuldenindustrie, de tragiek van helpen en soms de desillusie. Het verhaal ging over theatermaker George Tobal en Willem, de dakloze. Tobal was Willem tegengekomen, raakte in hem geïnteresseerd en wilde hem helpen. Met als gevolg een theatervoorstelling. Tobal kondigde het verhaal zelf aan en gaf van de zijlijn duiding en commentaar. In de voorstelling werd Tobal gespeeld door Michiel Blankwaardt. De rol van Willem werd gespeeld door Yasmina Abdelmoumen. Grappig om de dakloze man te laten spelen door een vrouw. Een mooie jonge vrouw levert misschien meer sympathie op dan een slecht uitziende jonge man? De moeder van Willem werd gespeeld door Kiki van Deursen en de collega dakloze uit Oost-Europa door Milan Sekeris. Blankwaardt, van Deursen en Sekeris vertolkten ook nog een paar andere rollen. Vooral de boze burger werd erg sterk neergezet door Milan Sekeris. De kracht van de voorstelling zat zeker in het voortreffelijke spel en de mooie zang van de acteurs. De treurigheid van de dakloosheid en thuisloosheid onder jongeren kwam scherp tot uiting, maar ook hoe lastig het is om op de juiste wijze te helpen. Een woning en een beetje leefgeld is een goed begin, maar er is meer nodig voor een dakloze. Een of meerdere personen moeten je echt zien en in je geloven. Die er tegen kunnen dat er gaande weg ook een aantal keren terugvallen zijn te betreuren. In de voorstelling werd de organisatie rondom dakloosheid en armoede aan de orde gesteld. Wat zouden meer mensen geholpen kunnen worden als de armoede- en schuldenindustrie anders georganiseerd zou worden. 

Na de voorstelling kon je iets doen met je wens om iets bij te dragen. Doneren of dingen kopen in de giftshop. De winst van de voorstelling en de spullen komen ten goede aan daklozen projecten. Kunstenaar Mart Veldhuis heeft voor het project tekeningen gemaakt voor draagtassen.

Via Berlin met When did you leave

Een familiediner met een dansende familie, een aparte verteller en een onderzoek onder leiding van Matthijs Rooduijn van de Universiteit van Amsterdam. We kregen een koptelefoon en een tablet mee naar de voorstelling. Voor de voorstelling moesten we op de tablet een aantal vragen beantwoorden en kreeg je een personage toegewezen vanuit welk perspectief je de voorstelling moest bekijken. De producente van de voorstelling was zelf de verteller. Zij stelde de familieleden op de 80ste verjaardag van opa aan ons voor. Daarna vertelde zij het verhaal over alle verhoudingen, pijnlijkheden, posities in de familie en meningen over maatschappelijke onderwerpen. De kinderen, aanhang en kleinkinderen dansden en speelden met de tafels ter ondersteuning van het verhaal. Een grappige twist was dat de gitarist de plek aan tafel innam als opa. Aan het einde van de voorstelling kwam onderzoeker Matthijs Rooduijn vertellen over het onderzoek. ‘We weten uit ander onderzoek dat het vertellen van verhalen beter beklijfd dan mensen voorzien van feiten en cijfers’. Rooduijn wil onderzoeken of dat ook waar is voor de groei van aanhang voor rechtse standpunten over migranten en het presteren van de overheid. Uiterst interessant voor de aanloop van de verkiezingen van 29 oktober. Kunnen standpunten van politieke partijen door storytelling aanhang winnen? 

Alexander Vantournhout met Frames

Alexander Vantournhout leverde een indrukwekkende voorstelling met Chia-Hung Chung, Axel Guérin en Emmi Väisänen. Onder een zeil keken we naar boven en zagen door een frame alleen een strak blauwe lucht. Vervolgens kwamen er steeds meer lichaamsdelen in beeld. Vervolgens bewogen op onnavolgbare wijze verstrengelde lichamen over elkaar heen. Ze haalden ze meest acrobatische toeren uit in het frame. Met een enorme beheersing, kracht, souplesse en samenspel. Joost Goutziers van de Theaterkrant beschrijft het het heel mooi: ‘Een speler tast met zijn handen en voeten het kader af, de voeten aan de ene kant, de handen aan de overzijde en beweegt zo door de leegte. Meteen daarna rolt een performer over hem heen. Daar stopt het niet mee, de bewegingen worden ingewikkelder en niet altijd is duidelijk welke hand of welk been van wie is. Een hand grijpt de voet van een medespeler die vanuit de nok naar beneden hangt en dan via voeten, armen, schouders van de collega’s omhoog klimt. Ook loopt een acrobaat over de voeten van de anderen. Zo ontstaan steeds nieuwe sculpturen van vlees en bloed en dat steeds dichter boven de hoofden van de toeschouwers’. Uiteindelijk kwamen de spelers uit het frame en stonden ze midden tussen het publiek. 

Ze namen ons mee het bos in naar een volgend frame waar Alexander Vantournhout in een rechthoekig frame klaar zat voor een volgende explosie van souplesse, kracht, beheersing en samenspel. Ook hier weer de meest wonderbaarlijke bewegingen en verstrengelingen waar ze vervolgens weer soepel maar met een enorme krachtsinspanning uit kwamen. Lichtvoetig en zonder zichtbare krachtsinspanning. Zo soepel. Er volgt na een korte wandeling een derde locatie: een rond blok beton, waar twee mannen nauwelijks samen op konden staan. Het begon met een lange handstand op het blok beton met doorbuigingen en draaiingen. En dat na al zoveel inspanning. Vervolgens werden lijven weer verstrengeld of voeten op elkaar geplaatst en hing de een achterover en werd vastgehouden vlak onder de knieën en in balans gehouden doordat die ander gehurkt de andere kant op hangt. 

Zonder meer een magistrale voorstelling. Die ga ik nog een keer zien, dat kan op Noorderzon in Groningen. 

Iris Penning en Sarah Jenneh

Iris Penning en Sarah Jenneh verzorgden allebei een klein concert in de prachtige ambiance van het Bostheater. Mooie omgeving, goed geluid en prachtige zang. Voor Sarah Jenneh was het een try-out van haar programma BraboLeone. De combinatie van Brabant waar ze geboren en getogen is en Sierra Leone waar hij vader vandaan komt. Aan het Leone deel werd nog geschreven. We kregen alleen een voorproefje van het Brabo deel. En dat was prachtig. Heldere krachtige stem en verhalende liedjes. Gevolg erg veel tekst. 

De omgeving van het Bostheater paste als een jas voor de poëtische voorstelling van Iris Penning. In de voorstelling Het Tussendoor werd ze begeleid door celliste Mirthe de Jonge, die ook een prachtige tweede stem zong en gitarist Richie Reichgelt. Liedjes over het dagelijks bestaan met mooie muzikale ondersteuning werden afgewisseld met grappige anekdotes.

Patrick Ribeiro met Runner

In Runner vertelt Patrick Ribeiro van Orkater het verhaal van de twaalfjarige Kenny die opgroeit in de wijken Hoogvliet en Oudeland in Rotterdam. Hij ontkomt niet aan de aanzuigende werking van een criminele omgeving. Zijn thuissituatie is niet fijn en is daarom veel op straat bij zijn wat oudere vrienden. Het geluid van de optrekkende brommer van zijn onderbuurman prikkelt hem al als kind. Het wordt een symbool voor vrijheid en zelfbeschikking. Later heeft Kenny zelf een runner. Hij begint in het circuit met kleine vergrijpen, maar het wordt steeds erger. En dan komt er een meisje in zijn leven, die brengt hem aan het wankelen, maar wat zo mooi had kunnen worden draait uit op een groepsverkrachting. Je voelt mee met de twaalfjarige Kenny dat hij meer geborgenheid vindt bij zijn vrienden dan ergens anders. Je ziet dat het steeds verder wegzakken in het criminele circuit omgebogen kan worden door de liefde en dan gaat het toch fout. Welke krachten kunnen ingezet worden tegen de aantrekkingskracht van de foute vriendengroep en geld? Krachten vanuit school?

Houthakken

Een monoloog voor twee, gespeeld door de acteurs Vincent van den Berg en Kris Van Trier. Na een aanloopje komt het gesprek op de uitnodiging voor een kunstzinnig avondmaal bij de echtelieden Auersberger. Het is de avond nadat hun gezamenlijke vriendin Joanna, die zelfmoord pleegde, werd begraven. De Auersbergers behoren tot het kunstzinnige (of eerder: quasi-kunstzinnige) Weense establishment. Hoogtepunt van het nachtelijke diner is de komst van een acteur van het Burgtheater, die na afloop van een opvoering van Ibsens De wilde eend aanschuift aan de dis. Op hem moet gewacht worden. In het stuk vertolkt hij de rol van Ekdal die onveranderd als ‘de Ekdal’ wordt aangeduid. De monoloog voor twee is een stuk van toneelschrijver Thomas Bernhard (1931-1989). De excentrieke Bernhard dreef het nihilisme van zijn generatie tot het uiterste. Ook suïcide was een belangrijk thema in zijn werk. Beide elementen zaten in de voorstelling Houthakken. De acteurs vulden elkaar aan, soms klonken hun stemmen op hetzelfde moment, dan weer herhaalden ze elkaar of sprak de een de ander tegen. Uiteindelijk maakten ze een karikatuur van zichzelf en elkaar. Er zaten veel elementen in de voorstelling die als grappig bedoeld waren, maar die ik niet grappig vond. De aanklacht tegen het quasi kunstzinnige leven kreeg wat mij betreft onvoldoende diepgang. De monoloog voor twee bracht mij niet op het puntje van mijn stoel.

Michiel Verbeek